“सातच्या आत घरात”(फ्रेंडशिप डे स्पेशल ट्रेक)
कातळधारा ट्रेक
दिनांक--५ ऑगस्ट २०१८
ठिकाण- लोणावळा
चढाई श्रेणी- मध्यम कठीण
आपल्या महाराष्ट्रात निगडीहून लोणावळ्यात बिना ट्राफिक जायला दीड ते २ तास लागतात. लोणावळा म्हणजे थंड हवेचे सगळ्यांचे आवडते पर्यटनस्थळ आहे तसेच चिक्कीसाठी प्रसिद्ध असलेले ठिकाण आहे.हे काय कोणाला सांगायला नको.तसेच इथे ट्रेकिंग, रॅपलिंग, क्लाइंबिंगसाठी ट्रेकर्सना आवडतील अशी भरपूर ठिकाणे आहेत.लोणावळा डोंगररांगेतील ट्रेकर्सच्या दृष्टीने मध्यम समजला जाणारा राजमाची किल्ला लोणावळा
येथून १५ कि.मी अंतरावर आहे.खंडाळा घाटातून एकाला एक लागून दिसणारी शिखरे म्हणजे राजमाची किल्ला होय. आज आम्ही राजमाचीच्याच वाटेवरून रस्ता असणाऱ्या कातळधारा या ठीकाणी जाणार होतो. लोणावळा येथून सुमारे ६ते ७ कि.मी. अंतरावर राजमाची किल्याच्या वाटेवर कातळधारा हे ठिकाण आहे. कातळधारा म्हणजे उल्हासव्हॅलीच्या खोऱ्यात सर्वात उंचावरून सुमारे ३५० फुटांवरून कोसळणारा मोठा धबधबा आहे. या ठिकाणी रॅपलिंग देखील केले जाते. धबधब्याखाली २ गुहा आहेत. त्या गुहेपर्यंत,त्या अवाढव्य कोसळणाऱ्या धबधब्याच्या पाण्याच्या प्रवाहाखालून जे ट्रेकर्स जाऊन सुरक्षित परत येतात त्यात खरे सुख आहे. हे सुख अनुभवण्यास आज माऊंटन एड्ज ऍडव्हेंचर अँड वाईल्ड ट्रेल्स ग्रुप पुणे सज्ज होता.
जुलै महिन्याच्या
अविस्मरणीय धुव्वाधार मढेघाट ट्रेकनंतर कातळधारा ट्रेक म्हणजे आम्हा ट्रेकर्सना लॉटरी लागल्यासारखे असते. माऊंटन एड्ज ऍडव्हेंचर अँड वाईल्ड ट्रेल्स ग्रुप पुणे चा दिनांक ५ ऑगस्टचा ८७ वा कातळधारा ट्रेकचा दिवस उजाडला. आमच्या ३२ सीटरच्या दोन बस सकाळी साडेसहाच्या दरम्यान निगडी-तळेगांव मार्गे लोणावळ्यातून
कातळधाराच्या वाटेने निघाल्या. नेहमीप्रमाणे
नवीन मेंबरच्या हस्ते श्रीफळ वाढवून एक ग्रुप फोटो काढून आम्ही निघालो. प्रवासाचा कमी वेळ असल्याने आम्ही वेळ वाया न घालवता अंताक्षरी सुरु करून धमाल करता-करता साडेआठच्या सुमारास लोणावळा डोंगररांगेत पोहोचलो.
जाताना लोणावळा डोंगररांग हिरवाईने नटलेली होती. प्रत्येक डोंगर शिखरांवर धुक्याचे मुकुट सजवले होते. हिरवा आणि सफेद रंग निसर्गाचे सौंदर्य वाढवीत होते आणि
डोळ्यांना सुखावीत होते. “हिरवा निसर्ग हा भवतीने जीवन सफर करा मस्तीने मन सरगम छेडा रे जीवनाचे गीत गा रे धुंद व्हा रे.” हे गाणे सहज ओठांवर येतेच येते. उतरल्यानंतर लगेच नास्ता झाल्यानंतर ट्रेकिंग ड्रेसकोड म्हणजेच फुल ट्रॅकपॅंट फुलबाहीशर्ट, टोपी, जॅकेट,पाणी आणि जेवणाचा डबा असलेली कमी वजनाची सॅक, ट्रेकिंग शूज, एखादी काठी,पावसाळा आहे म्हणून मोबाइलला सेफ्टी कव्हर अश्या तयारीत सगळे ट्रेकर्स सज्ज झाले. यावेळी आमच्या सोबत आमचे परदेशी फ्रेंड्स डोरोटा आणि तिची फॅमिली देखील होती. लीडर्सने महत्वाच्या सूचना देऊन ट्रेकला सुरुवात झाली. जुन्या नव्या ट्रेकर्सने ट्रेक लीडर्सच्या सूचनांचे तंतोतंत पालन केले की ट्रेक उत्तम रीतीने पार पडला म्हणून समजा.
ट्रेकला सुरुवात पावसाच्या सरीनेच झाली. आजूबाजूची डोंगररांग वेगवेगळ्या सुंदर रूपात दिसत होती. एखाद्या डोंगर रांगेवर धुक्याचे मुकुट, धुक्याची शाल तर एखाद्या कातळातून धबधब्याची रांग कोसळत होती. काही ठिकाणी बारीक जलधारा खडकांवर पांढया रंगाच्या रेघोट्या ओढल्यासारख्या दिसत होत्या दूरवर अनेक छटांच्या डोंगररांगा साद घालत होत्या. हे सुंदर दृश्य अजूनदेखील नजरेसमोरून जात नाही. गडकिल्ल्यांवर आम्ही नेहमी चढाई करतो त्यावेळी सुरुवातीला वॉर्म अप होईपर्यंत थोडा तरी दम लागतो. या ठिकाणी दुथडी भरून वाहणारे ओढे तेथील घनदाट जंगल पार करून उल्हासव्हॅली पर्यंत पोहोचायचे होते. उतराई असल्याने सगळ्या ट्रेकर्सचे चेहरे उल्हासित आणि आंनदी होते. फोटोग्राफीची मजा काही औरच होती. ६४ ट्रेकर्सना सांभाळून नेणे काही खाऊ नाहीये. तरीही आमचे ४-५ लीडर्स इतक्या ट्रेकर्सची जबाबदारी घेत असतात. ज्याला निसर्गाची अतिआवड, अतिओढ आणि अचूक माहिती असेल त्याच व्यक्ती हे कार्य यशस्वीरीत्या पार पाडू शकतात. आमचे ट्रेकग्रुप लीडर्स द ग्रेट.
प्रत्येक शुभ कार्याला आपण जसे देवाचा आशीर्वाद घेतल्याशिवाय जात नाही तसेच जंगलाच्या सुरुवातीला इथे एक शेंदूर लावलेला दगडातील देव म्हसोबा दिशादर्शक म्हणून दिसतो त्याचा आशीर्वाद घेऊन तिथून जंगलात प्रवेश केला. नाहीतर सगळ्या वाटा सारख्याच दिसतात चकवा कधी लागेल सांगता येत नाही. सुरुवातीला ३-४ माकडे झाडांवर उद्या मारताना दिसली आणि गायब झाली जणू बजरंगबलीने दर्शन द्यावे आणि बळ द्यावे असे ते अचानक घडले. ट्रेक ग्रुपच्या रांगेच्या सुरुवातीला एक लीडर मध्ये ३ लीडर्स आणि ट्रेकर्सच्या शेवटी
एक लीडर अशी विभागणी केल्याने प्रत्येकाला नेहमी सुरक्षित वाटते. त्या घनदाट जंगलात चुकून देखील एकट्याने अथवा गाईड घेतल्याशिवाय जाऊ नये. अनेक जण या जंगलात भरकटले आहेत आणि २ दिवसाने पोलिसांनी रिस्क्यू ग्रुपच्या मदतीने त्यांना जखमी अवस्थेत कसेबसे बाहेर काढले आहे.निसर्गापुढे आपण खूप क्षुद्र किडा-मुंगी सारखे प्राणी आहोत. निसर्गाला कमी लेखू नये. तो सुंदर आहे तितकाच रौद्र देखील आहे.
लीडर्सच्या मागोमाग आम्ही उतराई करू लागलो. अधे मध्ये वाट अचूक सापडावी यासाठी काही ठिकाणी काही ट्रेकर्सने झाडांना गुलाबी भगव्या रंगाच्या रिबिनी लावल्या आहेत त्यानुसार वाट चालत राहिलो. चकवा लागणाऱ्या अनेक वाटा दिसल्या की थोड़ा वेळ थांबून पुन्हा वाट शोधून अचूक वाट चालत होतो. मध्ये एका ठिकाणी खेकडा पकडून त्याच्यासोबत फोटो काढून त्याला जिवंत सोडून पुढे गेलो. खर तर आपण निसर्गामध्ये आल्यानंतर त्या प्राण्या-पक्षांच्या हद्दीत आल्यानंतर त्यांना असा धक्का लावू नये असे माझे मत आहे. आवाज न करता जाणे हा नियम सगळ्यांनी पाळला आणि निसर्गातील प्राणी-पक्षांचा आवाज अनुभवला, पानांची सळसळ अनुभवली, छोट्या छोट्या झऱ्याची झुळझुळ ऐकली तर कोणालाही त्रास नाही होणार. परंतु सगळे ट्रेकर्स सारखे नसतात आरडाओरडा करणारे चार ट्रेकर्स तरी असतात. त्यांनी या नियमांचे एक ट्रेकर म्हणून पुढच्या वेळी पालन करावे.
१ तास
अंतर जंगल उतरल्यावर एक ओढा लागतो तिथे सर्व ट्रेकर्सने भिजण्याचा आनंद घेतला. तिथे मात्र फारच घसरडे होते जो येतो तो घसरत होता. निसर्ग जणू सांगत असतो "हे माझे घर आहे इथे मस्ती नको करू माणसा,मला जर त्रास दिलास तर तू टिकणार नाहीस फारसा” अर्धा तास घालवल्यानंतर पुढे अजून जास्त घनदाट जंगल आहे तिथे एक झाड निसर्गतः आडवे पडले आहे तिथे थोडी गम्मत म्हणून तो ट्रेनचा डब्बा समजून त्यावर एक गमतीशीर ग्रुप फोटो घेतला आणि आमचे (इंजिनचेकर) ट्रेक चालक मंदार सर आल्यावर पुन्हा ट्रेक सुरु केला.
आता काही अंतर गेल्यानंतर खडा चढ होता. इतक्या पटपट उतराई करीत आलेले आम्ही सगळेच आता बऱ्यापैकी दमलो होतो. परंतु म्हणतात ना मेहनत का फल बहुत मिठा होता है. अगदी तसे झाले. तो कठीण चढ चढून गेल्यावर कातळधारा फॉलच्या त्या प्रशस्त आणि नयनरम्य कोसळणाऱ्या धारा पाहून डोळे गरागरा फिरले आणि
सुखावले त्यामुळे सगळा
थकवा निघून गेला.
फोटोग्राफीसाठी सगळ्यांनी मोबाइलला कामाला लावले. एकीकडे कातळधारा एकीकडे आमच्यावर बरसणाऱ्या जलधारा असा तो देखावा प्रत्यक्ष अनुभवावाच. त्या एका स्पॉटला देखील आम्ही ट्रेकर्स शिस्तीत फोटोग्राफी करीत होते. नव्या ट्रेकर्सना सावध राहण्यासाठी लीडर्स पुन्हा पुन्हा सांगत होते. कारण प्रत्येक दगडावर शेवाळ साठलेले असते. या ठिकाणी सहलीला जाणारे लोक कमी येतात आणि ट्रेकर्सच जास्त येतात. कारण कातळधारा फॉलचा शेवटचा टप्पा तसा कठीण आहे. गवत वाढलेले असल्याने दरीची कठीणता आणि उतार समजून येत नाही. त्यामुळे वरच्या टप्प्यावर मस्ती न करता त्या पाषाणाच्या उजव्या अंगाला सावधगिरीने चालत राहावे. त्या ठिकाणी काही ट्रेकर्स त्या भयानक कातळावर रॅपलिंग करताना दिसले. आमच्या लीडर्सने थोडे पुढे जाऊन तिथे असलेल्या गुहेत जाण्याची दगडी घसरडी वाट त्या प्रचंड पाण्याच्या प्रवाहाखालून पार करणे शक्य होईल का याचा अंदाज घेतला. कारण इथे अपघात होतात हे लीडर्स जाणून आहेत. त्या ठिकाणी जवळजवळ ३५० फूट उंचीच्या धबधब्याच्या फवाऱ्याचा मारा अंगावर डोळ्यांवर होत होता.प्रचंड थंडी लागत होती. आम्हाला नुसते चालणे कठीण जात होते वरती एक रॅपलिंग करीत होता.
एकीकडे लीडर्सने त्या घसरड्या दरीत दुहेरी रोप लावून थोड्या थोड्या ट्रेकर्सना खाली सावधगिरीने उतरण्याच्या सूचना करीत होते. त्या प्रवाहाखाली गेल्यानंतर सगळ्यांचेच धाबे दणाणतात. काही नवीन ट्रेकर्स त्या प्रचंड कोसळणाऱ्या प्रवाहाखालून जाण्यास नाही म्हणत होते परंतु आमचे लीडर्स हिम्मत देऊन एकूणएक ट्रेकर ला त्या गुहेत घेऊन सुरक्षित घेऊन गेले. ६४ ट्रेकर्स गुहेत आल्यानंतर आम्ही एकच जल्लोष केला. कारण त्या अदभुत गुहेत गेल्यानंतर आजूबाजूने त्या पाण्याच्या प्रवाहाने पूर्ण गुहा आच्छादली गेली आणि त्या पाण्याचा आवाज, नाद ढगांचा गडगडाट व्हावा अगदी तसा
भासत होता.अदभूत गुहा अदभूत अनुभव. बाहेर ऊन पावसाचा खेळ सुरु होताच त्यात ऊन पडल्यानंतर राजमाचीचे टोक स्पष्ट दिसत होते तेव्हा आनंद गगनात मावेनासा झाला होता. कारण आम्ही कुठेतरी निसर्गाच्या कुशीत
जगावेगळे लपून आहोत
आणि आपला आनंद कोणी हिरावून घेऊ नये असे आम्हाला वाटत होते. गुहेखाली त्या पाण्याच्या प्रवाहाने मोठे खोल कुंड निर्माण झाले आहे. या गुहेत गेल्यानंतर मात्र आतील खडक पूर्ण घसरडा आहे त्यामुळे कोणीही गुहेच्या कडेला जाऊन फोटोग्राफी करू नये यासाठी लीडर्स वारंवार सूचना करून अक्षरशः हाताला धरून बाजूला घेत होते. हीच काळजी, हेच ते कसब, हेच ते धैर्य, हीच सहनशक्ती,हेच ते पॅशन आज आमच्या लीडर्सना ८७
व्या ट्रेकपर्यंत घेऊन आले आहे आणि आम्ही त्यामुळेच निर्धास्तपणे माऊंटन एड्ज ऍडव्हेंचर अँड वाईल्ड ट्रेल्स ग्रुप पुणेसोबत ट्रेक करण्याची हिम्मत करतो. शेवटी आपल्याला काय कोणी उचलून नेत नाही चालावे तर आपल्यालाच लागते परंतु ते चालण्याचे धैर्य आणि आत्मविश्वास, चलाखी आम्ही लीडर्स कडूनच घेतो. आम्ही सर्व ट्रेकर्स तुम्हा सर्व लीडर्सना (मंदार थरवळ, मनोज राणे, रोहित नागलगाव, अनिल जाधव, संजय निकाळजे )सलाम करतो. हॅट्स ऑफ टू यू अवर ग्रेट लीडर्स.
या गुहेच्या इथून चुकून जरी एखादा सटकला तर त्याला उल्हास व्हॅली पार करत जावे लागेल. गुहेमध्ये आम्ही सर्वांनी आणलेला दुपारच्या जेवणाचा डब्बा काढून जसे बसलो होतो त्या गुहेतील खंड्यांमधे पाण्यात बसून जेवण केले त्या जेवणाचा आनंद काही आगळाच. ट्रेक दरम्यान नवीन ट्रेकर संतोषकुमार, निलेश, रोहित, नितीन वाकुलकर,सायली-श्रावणी,यश, अमित, प्रिया, रेशमा,,सोनालीचे मिस्टर आणि इतर खूप जणांच्या मोबाईलने उत्तम साथ दिली आणि या ट्रेकर्सने उत्तम फोटोग्राफी केली,तसेच अतिशय महत्वाचे म्हणजे त्या कोसळत्या पाण्याच्या प्रवाहात सगळ्यांनी मोबाइल खराब होण्याच्या भीतीने बाहेर काढले नाहीत हे उत्तम केले. परंतु त्यावेळी गुहेतील बॅनर फोटो आणि सर्वच फोटोग्राफी दिनेश तिवारीच्या मोबाइलने केली त्याला
पहिल्या बक्षिसाचे श्रेय जाते.मोबाइलला भिजवायची डेअरिंग दिनेशने केली आणि तुझ्यामुळेच आम्हाला इतके अप्रतिम फोटोज मिळाले. देव करो तुझा मोबाइल सुरक्षित असो. सर्व फोटोग्राफर्सना मनापासून सर्वांच्या वतीने धन्यवाद.
बॅनर
फोटो घेऊन आणि व्हिडीओ शूटिंग तसेच मनसोक्त फोटोग्राफी करून आम्ही एक तासात तिथून निघालो कारण दुसरे ग्रुप आमच्या मागू येताना आम्ही पाहिले होते. गुहेत जास्तीत जास्त १५० लोक आरामात माऊ शकतात. परंतु अडकलो तर इथे बाकी कसली सोय नाहीये. आणि
पाण्याचा प्रवाह केव्हा आणि किती वाढेल याचा नेम नाही त्यामुळे आम्ही समाधानी मनाने गुहेचा निरोप घेतला आणि लीडर्सच्या सूचनेनुसार आम्ही पुन्हा त्या प्रवाहाच्या अग्निदिव्यातून सुरक्षितरित्या बाहेर येऊ लागलो. ऑगस्ट महिन्यापर्यंत इथे जोरदार पाऊस पडत असल्याने या कातळधाराच्या पावसाळी ट्रेकचा आनंद ट्रेकर्स घेऊ शकतात. गुहेतून बाहेर आल्यावर आता रोपच्या आधाराने पुन्हा त्या घसरड्या खडकांचा चढ चढताना कठीण जात होते परंतु गुहेतला आनंद अंगात असल्याने सगळे हसत हसत चढाई करीत होते. एका ठिकाणी पुन्हा रोप लावून उतराई करावी लागली कारण खूप ट्रेकर्स जाऊन वाट जास्त घसरडी होते. रोपच्या ठिकाणी रांग लागल्याने आम्ही मागे वळून पुन्हा पुन्हा त्या धबधबा कोसळणाऱ्या फॉलला मनात आणि डोळ्यात साठवीत होतो.
पुढचा पॅच रोप लावून उतरून पटापट उतराई सुरु केली. जाताना सोपी वाटणारी वाट येताना पटकन चुकायला होत होती. म्हणून लीडर्स म्हणतात “झुंड में रहो या फिर जिसको ट्रेक रूट पक्का पता होता है उसके साथ रहोगे तो रास्ता नहीं भटकोगे "येताना पुन्हा एका ओढ्यात चिखलाने भरलेले शूज आणि पॅन्ट धुवून निघाल्या. तिथे थोडा वेळ घालवल्यावर मात्र आता सपासप उतरलेले जंगल चढायचे होते त्यामुळे दमछाक होत होती. येताना आम्ही थोडे ट्रेकर्स सोबत असल्याने शांत वातावरणात झऱ्याची झुळझुळ पानांची सळसळ, पक्षांचा आवाज ऐकला, किर्रर्र किड्यांचा आवाज ऐकला. आजूबाजूला कोसळणारे छोटे छोटे धबधब्यांच्या जणू गप्पा ऐकल्या. मधल्या ओढ्यापासून दीड तास जंगल चढाई केल्यानंतर आमचे परदेशी ट्रेकर मित्र भेटले. डोरोटा तिघांची मोठी वजनाची बॅग एकटी घेऊन चढत होती. आमच्या ट्रेकर्सने तिचे फार कौतुक केले. एस वि गर्ल्स अल्वेज रॉक्स. जाताना आमचा देव म्हसोबा दिसला आणि आम्ही सुस्कारा सोडला. हुश्श संपत आला एकदाचा ट्रेक असे वाटले.
शेवटच्या ओढ्यात पुन्हा थोडा वेळ बसलो कारण मागून काही ट्रेकर्स येणार होते. ओढ्यात बसून पुन्हा थोडावेळ फोटोग्राफी केली त्यावेळी डोरोटाने मनसोक्त गप्पा मारल्या. तिच्या मुलीसाठी ते मध्ये थोडावेळ थांबले आणि एका ठिकाणी अर्धा तास वाट भटकले कारण बाकीचे ट्रेकर्स त्यांच्यासोबत होते ते पुढे निघून गेले होते. कारण त्यांना आपण रस्ता चुकू असे वाटले नाही.अशी चूक कोणाकडून देखील होऊ शकते.अश्या वेळी आपल्या ग्रुप मधल्या माहिती असलेल्या व्यक्तीला सांगून थांबावे मग अडचण येत नाही. डोरोटा खूप शांत आणि हुशार आहे. त्यांच्या स्वतःच्याच लक्षात आल्यानंतर ते हुशारीने मागे-मागे आले त्यानंतर त्यांना आम्ही दिसलो त्यानंतर त्यांना हायसे वाटले आणि आमच्यासोबत ते चालू लागले.ते तर परदेशी पाहुणे होते. आम्ही देखील मागच्या वेळी असेच २० मिनिटे रस्ता चुकलो होतो आणि एकामागून एक चालत राहिलो होतो. झुंड मध्ये असल्याने आणि सोबत लीडर्स असल्याने लक्षात आले होते.
वर येत
असताना आम्हाला ७-८ लोक दारूच्या बाटल्या आणि बिर्याणी घेऊन जाताना दिसले. एकतर ते ट्रेकर्स नव्हतेच आणि मधेच कुठेतरी थांबून हे असले चुकीचे काहीतरी प्रोग्रॅम करणार आणि ट्रेकर्सच्या नावाने खपवणार. गडांकिल्ल्यांवर असे वागणाऱ्यावर कारवाई केली जाते तसेच महत्वाच्या ट्रेकच्या ठिकाणी सुद्धा असल्या लोकांना सक्त मनाई केली पाहिजे. या विषयावर बोलावे तेवढे थोडे आहे. शेवटचे ट्रेकर्स अश्विनी खाडे त्यांच्या पायात रॉड असताना देखील त्यांनी हा कठीण ट्रेक पूर्ण केला. ग्रेट अश्विनी. शेवटच्या ओढ्यापासून सुमारे १ कि. मी अंतरावर आमच्या बसेस होत्या. कितीही जीवावर आले तरी त्या बसेस पर्यंत चालावे लागणारच होते हे निश्चित. बसमध्ये जाऊन पटापट चेंज करून चहाचा आस्वाद घेतला आणि हाच ट्रेक १२ ऑगस्टला पुन्हा पुढची बॅच असल्याने त्याबद्दलच्या आणि इतर इव्हेंट्सच्या सूचना देऊन साडेपाचला आमच्या बसेस घराकडे रवाना झाल्या. निघताना मी घरी बनवलेल्या गुलाबजामूनचा आस्वाद सगळ्यांनी घेतला आणि इतर सुक्या खाऊचा आस्वाद घेतला. आणि पहिल्यांदाच ७ च्या आत घरात पोहोचलो. सगळ्यांनी केलेले सहकार्य, पाळलेली शिस्त, सूचनांचे काटेकोर पालन यामुळे माऊंटन एड्ज ऍडव्हेंचर अँड वाईल्ड ट्रेल्स ग्रुप पुणे यांचा ८७वा कातळधारा ट्रेक यशस्वीरीत्या पार पडला.मिसेस वैशाली
रोहित नागलगाव,दिनेश
तिवारी, विजय आणि ग्रुप, सायली-श्रावणी-प्रिया गृप, शोभा-आकाश- समाधान ग्रुप, जुई गुप, स्नेहल आणि फ्रेंडज ग्रुप, नितीन-स्वाती सुरेखा-सुशील,स्नेहल,गृप,रेश्मा-परवीन-अमित-सोनाली एबीएम डॉक्टर्स ग्रुप, विनोद, अमित,ढमढेरे आणि ओळख परेड न झाल्याने ओळखत नसलेले सर्व
ट्रेकर्स आणि आमच्या ग्रेट लीडर्सना हॅट्स ऑफ आणि मनापासून धन्यवाद फ्रेंडशिप डे च्या दिवशी इतक्या साऱ्या फ्रेंडजना निसर्गासारख्या सख्यासोबत आम्हाला भेटवले आणि बेष्टंम-बेस्ट ट्रेक घडवून आणला.... माऊंटन एड्ज ऍडव्हेंचर अँड वाईल्ड ट्रेल्स ग्रुप पुणे रॉक्स.
. 