कर्नाटकी
रंगीबेरंगी सहल -भाग २
अविस्मरणीय
सहलीचे पुढचे ३ दिवस
कर्नाटक राज्याला आधी
म्हैसूर या नावाने ओळखले जायचे. या राज्याची सीमा अरबीसमुद्र,उत्तर
पश्चिम गोवा, उत्तर महाराष्ट्र, दक्षिण पूर्व तामिळनाडू, दक्षिण केरळला जोडून
अशी आहे. कर्नाटक राज्यात जास्तीत जास्त कन्नड भाषा बोलली जाते. तसेच तुळू आणि
कोकणी भाषा देखील बोलली जाते.कर्नाटकी शास्त्रीय संगीताला जागतिक शास्त्रीय
संगीतात विशिष्ट स्थान आहे. 'फोना" टीमच्या
सहलीचे कर्नाटकामध्ये फिरण्यासाठीचे फक्त ३ दिवस होते २ दिवस तर रेल्वेच्या
प्रवासातच जाणार होते. त्यामुळे आमच्याकडे तसा वेळ कमी होता. ३ दिवसात जोग फॉल, मुरुडेश्वर
बीच-गोपुरम, गोकर्ण महाबळेश्वर, आणि जास्तीचा वेळ असला तर शिरशीच्या गणपती मंदिराला भेट देणे. शिरशी याठीकाणी असलेल्या सहस्त्रलिंगचे दर्शन आम्हाला मिळाले तर आमचे
अहोभाग्यच होते. कर्नाटक शहर म्हणजे मंदिरांचे शहर आणि स्वच्छ शहर आहे.
कर्नाटकी रंगीबेरंगी
सहलीच्या ब्लॉगच्या पहिला भागात पुणे ते मुंबई, मुंबई ते भटकळ प्रवास आणि कर्नाटकमध्ये पोहोचल्यावर दुपारी भेट दिलेल्या
श्री मुरुडेश्वर बीच आणि गोपुरम याचे वर्णन आपण वाचले आता पुढे जाऊयात.
पहिल्या दिवशी रूमवर
पोहोचल्यावर आम्ही तिघी म्हणजे मी, नोवा आणि शोभा दिवसभरात काढलेले आपापल्या
मोबाइल मधले सगळे फोटोज पाहत बसलो होतो. एकीकडे एकमेकींची उडत उडत
ओळख करून घेत होतो कारण आम्हाला ओळखीची गरज आहे असे वाटलेच नाही आमची आधीच गट्टी
जमली होती. त्यात निमा विंचू आणि विंचू सर मिळून आम्ही पाच पांडवांसारखे सगळीकडे
एकमेकाला न सोडता वावरत होतो. पहिल्या दिवशी जेवताना देखील ३ दिवसाचे रहिवासी
असलेल्या हॉटेलमध्ये तो मॅनेजर म्हणत होता ४ लोगोंका टेबल है ४ लोगोंका ग्रुप करके
बैठो और ऑर्डर करो. त्याला म्हटलं आम्ही जर पाच जण बसलो तर चलेगा क्या?? ( खरंतर त्यांना मराठी येत नसल्याने आम्ही गपचूप बोलून घेतले तुझं काय खपत
का?) पण तिथे त्या गोयंद्याने ४-४ सिटचीच व्यवस्था
केल्याने ५वि खुर्ची मिळते कुठे?? शेवटी त्या मॅनेजरचीच खुर्ची आणून आम्ही त्या टेबलवर ५ जणांनी एकत्र जेवण केले.
पहिल्या दिवशी रात्रीचे
गेले २ वाजले तरी आम्ही गप्पा मारत होतो. काय गप्पा मारत होतो आमचे आम्हाला ठाऊक.
आमच्यात मी फक्त फोना सोबत जाणारी एक साधी ट्रेकर, शोभा जॉब करणारी आणि कराटे चॅम्पियन. ओळख म्हणून रात्री १ वाजता तिथेच
२-४ कराटेच्या किका मारून दाखवल्यावर आम्हाला विश्वास
पटला की आपल्याला कर्नाटकमध्ये सुद्धा कोणीतरी
बॉडीगार्ड आहे. आमची बाजू सुरक्षित झाली. चुकून हरवलो तरी चिंता राहणार नाही.
आमच्यातली तिसरी पार्टनर नोवाची आई येणार होती तीचे कॅन्सल होऊन तिच्याजागी वेळेवर
नोवा आली (MBBS,पटकन ऐकणारी, उत्तम
फोटो काढणारी आणि महत्वाचे म्हणजे फोटो काढायला कधीही न कंटाळणारी. खरे तर आम्ही
रूममेट्स असे भारी भेटलॊ होतो एकमेकाला की कोणालाच फोटोचा कंटाळा नाही. पाहिल्याच
दिवशी १००० हुन अधिक फोटोज झाले असतील. त्यात आम्हाला फोटोसाठी
उत्तम फोटोग्राफर म्हणून विंचू सर लाभले होते. भारी कॅमेरा त्यात ती दणकट सेल्फी
काठी अहाहा क्या बात है...(सोबत एक डॉक्टर, एक फोटोग्राफर,
एक बॉडीगार्ड,आणि काळजी घेणारी निमा असले
भारी फ्रेंड्स घेऊन मी निश्चिन्त मिरवीत होते.)
आमची हॉटेलवरची
कर्नाटकातील पहिली सकाळ ५ वाजून १५ मिनिटांची होती. रात्री २ नंतर झोपलेलो आम्ही
कसेबसे उठलो. कारण ७ पर्यंत सगळ्यांनी रूमच्या बाहेर आलेच पाहिजे
असा लीडर्सचा आदेश होता. खरंतर झोप झाली नव्हती उठायला जीवावर आले होते पण नाही
उठून कोणाला सांगणार? पटापट आवरून तयार झालो बाहेर आलो तर
आमच्या अगोदर बऱ्याच लोकांचे फोटोसेशन सुरु होते. आता ट्रिप असल्याने आणि सगळेच मेंबर्स वेळेत येत असल्याने लीडर्ससुद्धा फोटोग्राफीचा आंनद घेत होते.तू
माझा फोटो काढ मी तुझा फोटो काढतो अशी देवाणघेवाण सुरु होती. ती सकाळ रम्य होती सगळ्यांचे फ्रेश,आंनदाने
फुललेले उत्साही चेहेरे सहल खूप छान होणार हे दर्शवित होते. हॉटेलच्या गेटवर ग्रुप
फोटो काढून नास्ता करायला २ कि.मी वर इंद्रप्रस्थ हॉटेलवर गेलो. तिथले वातावरण अजूनच ताजेतवाने होते. हॉटेल
एकदम स्वच्छ होते. त्यांना मराठी हिंदी फार काही समजत नव्हते. आमच्यातील फोनाचे
माजी अध्यक्ष आणि लवकरच लग्नाच्या बेडीमध्ये अडकण्याची सज्ज असलेले रोहित सर यांना
कन्नड येत असल्याने आम्हाला कसलीही चिंता नव्हती. ते
कुडुकुड आमच्या डोक्यावरून जात होते ती गोष्ट वेगळी. सगळं
कसं सकाळच्या उन्हासारखे सोन्याहून पिवळच होत होतं.
सकाळी नाश्त्याला उडीद वडा, इडली
सांबार, डोसा, उपमा शिरा
सगळं होतं आणि तेही स्वादिष्ट आणि अनलिमिटेड होते. ज्यांचा आधी नास्ता होईल ते
आम्ही तिथेच लहानमुलांसारखी फोटोग्राफी करत असायचो. जे दिसेल तिथे फोटो काढत सुटायचो. सगळ्या
वयाची लोकं असल्याने मी तरी सगळ्यांना मुले आणि मुली म्हणत असू तेवढेच सगळ्यांना लहान झाल्याचा आनंद. पोटभर नास्ता केल्यावर आम्ही त्यादिवशीचा
जोग फॉलकडे निघालो. जाताना वाटेमध्ये इडगाउंजी या
ठीकाणी एक गणपती मंदिर होते तिथले दर्शन घेतले कोणी तिथल्या आठवण म्हणून भेटवस्तू
घेतल्या.मी शिवाजीराजेंची प्रतिमा असलेली एक कीचैन घेतली आणि जोग फॉलच्या वाटेल निघालो त्या ठीकाणाहून जोग फॉल सुमारे ८० कि.
मी.वर होता. समुद्राच्या बाजूच्या रस्त्याने आमच्या
बसेस जात असल्याने दमट हवामान होते. मधेच समुद्र आल्यावर जरा गार हवा आल्यावर छान वाटत होते.
त्यांनतर घाट मार्ग लागला.
इतका वेळ बसमध्ये नुसतं शांत बसणार आणि इतरांना बोर होऊ देणार हे कोणाच्याच पचनी पडणारे नव्हते. सहलीला
आलो तर प्रत्येक क्षणाचा मनमुराद आनंद लुटणे हा माझा नियम मी सगळ्यांना लागू करते
आणि केला. मी,रेशमा,निमा,नोवा, शोभा
बसमधली टेप-गाणी बंद हळूच
गाण्याच्या भेंड्या सुरु केल्यावर सगळेच त्यात सहभागी झाले. धमाल सुरु झाली. एका
मागोमाग आमच्या ३ बसेस मस्त जंगल पार करत निघाल्या. तिकडचे रस्ते
एकदम शांत आणि स्वच्छ होते. एकच उणीव होती मराठी/हिंदी सूचना फलक कुठे दिसेल तर
शपथ. खरंतर कर्नाटक भाषियांचे त्यांच्या भाषेवरचे ते प्रेम होते.आपण
महाराष्ट्रीयन लोक मराठी इंग्लिश आणि हिंदी या तिन्ही भाषांचे सूचना फलक लावतो के
जेणेकरून भारतातील प्रत्येक व्यक्तीला आणि भारताबाहेरील व्यक्तीला ते वाचता यावेत.
आपण सगळ्यांना सामावून घेणारे महाराष्ट्रीयन आहोत. मग तो कोणत्याही धर्माचा असो. ते त्यांच्या जागी ग्रेट आपण आपल्या जागी ग्रेट. शेवटी सगळे भारतीय आहोत आणि माणूस आहोत हेच खरे.
दुपारी ११.३० च्या
सुमारास आम्ही जोगफॉलच्या जागेवर पोहोचलो त्यावेळीचा आनंद शब्दात सांगणे कठीण आहे.
कर्नाटकातील सर्वात मोठा मानला जाणारा आणि उंचावरून कोसळणारा तो पाण्याचा प्रवाह आहे.
कर्नाटकातील शरावती नदीच्या प्रवाहातून पुढे चार प्रवाह तयार होतात आणि ८२९ फूट
खाली कोसळताना दिसतात. अतिशय सुंदर, मनमोहक, डोळ्यांना
सुख देणारे आणि मनाला आनंद देणारे ते दृश्य होते. या कोसळणाऱ्या चार धारांना राजा,रोअर,रॉकेट, राणी, अशी चार नावे दिली आहेत. महाराष्ट्र आणि
कर्नाटक या दोन्ही राज्यांकडून या ठिकाणी ऊर्जा प्रकल्प बनवले आहेत. तेथील एका
ऊर्जा प्रकल्पाला देखील आम्ही दुरून भेट दिली. डोक्यावर कडाक्याचे ऊन झेलत होतो आणि एकीकडे त्या उंचावरून कोसळणाऱ्या त्या
चार महाधारांचा नजारा पाहत होतो. त्या ठिकाणचा फोटो
काढून व्हिडीओ बनवण्याचा मोह आमच्यातील एकालाही आवरला नाही. लाखांनी फोटोज काढले
असतील. सह्याद्री रांगेच्या दक्षिण भारताच्या पश्चिम घाटामध्ये शिमोगा
जिल्ह्यामध्ये हा जोग फॉल पहावयास मिळतो.२ दिवस अगोदर
महाराष्ट्रात पावसाने जो कहर केला होता तितका पाऊस असता तर त्या जोग धबधब्याचा प्रवाह आणिक वाढलेला असता आणि ते दृश्य अजून जास्त छान,
जोरदार, जबरदस्त वाटले असते.
या अगोदर या ठिकाणी
फोनाची सहल गेली असताना या जोग फॉलचे चित्र खूप वेगळे होते. समोर कोसळणाऱ्या
धारांचा प्रवाह इतका जोरदार होता की आम्ही जिथे फोटोग्राफी करत होतो तिथपर्यंत ते
पाण्याचे तुषार उडत होते. तरीही जे
दृश्य आम्ही पहिले ते सगळ्यात छान होते. अवर्णनीय होते. १२ वाजून गेले होते जेवणाची वेळ होत आली
होती. परंतु आमच्या लीडर्सने तिथे असलेल्या जोगव्हॅलीमध्ये ज्यांना जमेल त्यांनी
पटकन जाऊन येऊ असे सांगितले. पटकन जाऊन येऊ म्हणजे थोडेसे जवळच एखादा पिकनिक पॉईँट
असणार असे आम्हाला वाटले.
आम्ही फोटोग्राफी करत
असताना २ लीडर्स आणि अजून ३-४ इच्छुक मेंबर्स पुढे गेले देखील. "हम पाँच
ढुंढते ही रह गये." जोग फॉल परिसर खूपच मोठा आणि
अप्रतिम आहे. आमच्या फोनाच्या सहलीचे आयोजक श्री नितीन पवार सर यांनी आमच्या ६० लोकांच्या जेवणाची सोय
आधीच केली होती परंतु ऐनवेळी त्या तिथल्या जेवण बनवणाऱ्याने तिथे आलेल्या २००
लोकांच्या ग्रुपमुळे आमचे जेवण कॅन्सल करून त्यांना दिले. लीडर्स आणि सगळ्यांचाच राग अनावर झाला. अशी
ऐनवेळी फजिती करणाऱ्या लोकांना आणि थोड्या फायद्यासाठी चांगल्या लोकांना फसवणाऱ्या लोकांना अद्दल घडवायला हवीच. परंतु आम्ही दुसऱ्या राज्यात होतो. आता त्रागा करून
काही उपयोग नव्हता. वेळेवर असा प्रसंग येऊ शकतो
त्यातून कसा मार्ग काढायचा हे
'फोना"
च्या लीडर्सना पक्के माहिती आहे. "फोना
लीडर्स रॉक्स." आम्ही सगळे फोटोग्राफ़ी मध्ये
मग्न असतानाच तात्काळ तिथे असलेल्या दुसऱ्या जेवण बनवणाऱ्या स्थानिकांना ६०
लोकांच्या जेवणाची ऑर्डर दिली आणि त्यांनी लगेच जेवण बनवून वाढणास सुरूही केले. कारण अश्या मोठ्या पर्यटनस्थळी तेथील लोकांना अंदाज असतोच
की वेळेवर कितीही लोकांचे जेवण बनवावे लागू शकते आणि तोच तिथला मुख्य व्यवसाय असल्याने
बऱ्यापैकी तयारी आधीच दिसून आली. एकीकडे लोक जेवण जेवायला सुरु करत होते एकीकडे
काही लोक लीडर्सच्या नावाने शंख करीत होते.लीडर सुद्धा माणूसच असतो त्यालाही
वेळेवर काहीतरी तरतूद करावीच लागते. त्यामुळे दुपारच्या जेवणाला थोडासा उशीर
झाल्यामुळे इतरांनी समजून घ्यायला हवे. तितक्यात
आम्ही तिंघी व्हॅलीचा मार्ग विचारून व्हॅली उतरावयास लागलो. खूप लोक ती जोगफॉलची
व्हॅली चढत आणि उतरत होते. तसेच शाळेच्या मुलांची सहल आली होती ती मुले देखील
पटापट उतरताना दिसली त्यामुळे हा एखादा छोटा पिकनिक पॉईंटच असेल असे वाटले होते. आम्हाला आमचे लीडर्स काही दिसेनात. आमच्यातले काही लोक परत येताना दिसले.
आम्ही तिघी उतरत गेलो उतरत गेलो. सिमेंटच्या पायऱ्या बनवल्या होत्या त्याने खूप
पाय दुखू लागले होते. किती खाली उतरायचे याचा अंदाज
नव्हता कारण नुसत्याच पायऱ्या दिसत होत्या आणि मधूनच जोग फॉल दिसला की हायसे
वाटायचे. मधेच काही १८-२० वयोगटामधील मुले या व्हॅलीतून चढत होती ते मला म्हणाले,"मॅम, आप मत जावो चढ नहीं पाओगे." तरीही आम्ही त्याच्याकडे
दुर्लक्ष करत उतरत राहिलो आणि आमचे लीडर्स दिसेपर्यंत उतरतच राहिलो. शेवटचा टप्पा पार करताना खूप दमायला झाले होते. शिवाय मला आत्ताच
उतरलेल्या पायऱ्या चढण्याची काळजी वाटू लागली कारण माझ्याकडे फक्त अर्धी बाटली बिसलेरीचे पाणी होते. ते मी अक्षरशः
स्टोलमध्ये लपवून ठेवले होते.(sorry फ्रेंड्ज माझ्याकडे पर्याय नव्हता.) मी नोवा आम्ही
खाली उतरत गेलो शोभा अर्ध्यातून परत गेली होती कारण खरंच उतरताना भारीच दम लागत होता आणि चढताना काय हालत होणार याचा
अंदाज आल्याने बरे झाले शोभा तू परत गेलीस. पुढच्यावेळी
तुला सोबत नेऊ हो. तिकडे खाली उतरल्यावर
धबधब्याच्या पाण्याशिवाय प्यायचे पाणीच नव्हते आणि पोटाच्या इन्फेक्शनमुळे मी यावेळी किमान सहल संपेपर्यंत तरी बिसलेरी पाण्याशिवाय पाणी पिण्याचे
टाळले. आणि यात मला माझ्या पाच पांडवांनी खूप मदत केली. मला बिसलेरीशिवाय पाणी
पिऊ दिले नाही. थँक्स शोभा, नोवा, निमा, आणि विंचू सर आणि रोहित सर. आम्ही व्हॅलीमध्ये उतरलो तिथून दिसणारा तो जोग फॉल अजूनच अप्रतिम दिसत
होता. पांढरा कापूस हवेत उडतो आहे असा भास होत होता. तिचे गेल्यावर समजले की मंदार
सर राणे सर नवीन शिर्के आणि त्यांच्यासोबत असणाऱ्या दोन लेडीज त्यात एक त्या साडी
घातलेल्या जयश्री काळोखे ग्रेट होत्या. साडी आणि
चप्पल वर त्या दरीत उतरल्या होत्या. जयश्री काळोखे सलाम तुम्हाला.त्यांना पाहून
मला के टू एस ला साडीवर आणि साध्या बुटांसोबत आखा
कात्रज ते सिहंगड ट्रेक आढाव मॅडमने बिनधास्त पूर्ण केला होता ते आठवले. महत्वाचे म्हणजे जोगफलच्या व्हॅलीमध्ये मोठ्या कष्टाने पोहोचण्याच्या टीम
मध्ये मुलींची संख्या जास्त होती.
फोना टीमच्या मुली रॉक्स. सुमारे ८३० फूट खोल दरीमध्ये
भर उन्हात १ वाजता उतरणाऱ्यांचे अभिनंदन आणि कौतुक. मी,
नोवा,
ज्ञानदा,
जयश्री
काळोखे,
मंदार सर,
राणे सर,
नवीन शिर्के,
सुप्रिया शेवाळे आणि अजून २-३
जणांची नावे ठाऊक नाहीत.
इतके जण ती खोल व्हॅली उतरलो आणि लगेच चढलो. व्हॅलीतून जोग
फॉल मानसोक्त अनुभवून घेतला आणि लगेचच १० मिनिटांमध्ये
लीडर्सने व्हॅली चढण्याचा आदेश दिला. आम्ही त्या जोग फॉलचे पाणी तोंडावर मारले आणि
ग्रुप फोटो घेऊन लगेचच निघालो. मी ज्ञानदा,
मंदार सर
पुढे निघालो होतो परंतु कोणाला तरी व्हॅली चढताना खूप त्रास होऊ लागला आणि मंदार
सर मागे थांबले. अशा अनोळखी ठिकाणी कृपा करून कोणी ट्रेकिंगची सवय नसेल स्वतःचा स्टॅमिना माहित नसेल तर
बिलकूल दारी उतरायचे धाडस करू नये. मंदार सर आणि इतर लीडर्स केव्हाही कोणत्याही परिस्थितीमध्ये आपल्यासोबत
आलेल्या मेंबर्सना सोडून येत नाहीत.उलट काहीतरी क्लुप्ती करीत गोड बोलून थोडेच
अंतर राहिले आहे असे सांगत ट्रेक पूर्ण करवून घेतात.मला तर खुप त्रास होत होता पण
माझ्यामुळे मी उशीर होऊ दिला नाही ज्ञानदा,
मी,
राणे सरांसोबत १ मिनिटांचा उभ्या उभ्या थांबा घेत ३ वाजता व्हॅली चढलो.
आणि क्षणभर बसलो होतो त्यावेळी आम्ही चढत असताना
उतरणारी एकमेव मुलगी होती सुप्रिया शेवाळे. ती
दरीत उतरताना इतक्या 1385
पायऱ्या मोजत-मोजत
उतरली होती. हॅट्स ऑफ सुप्रिया. आम्ही वर येऊन बसतोय तोवर ती आली देखील काय वेग
असावा तिचा. आणि त्यात ती जेवण करून लगेच उतरली होती. मस्त सुप्रिया,
मानले बाबा तुला मी.
सुप्रिया आम्ही सगळे लगेच
जेवायला गेलो थोडा रस्सम भात खाल्ला. कोणी आईस क्रीम खाल्ले,पान
खाल्ले आणि त्यानंतर मागे राहिलेल्या मेम्बर्सना घेऊन
मंदार सर आले. व्हॅलीमध्ये उतरताना काहीच अंदाज नसल्याने उतरत गेलो आणि एक दोघं
मेंबर्सना सांभाळून आणताना जरा उशीर झाला. इकडे बाकी लोकांनी काहीतरी गोंधळ घातला
होता.लीडर्सना आणि आयोजकांना बरेच काही ऐकावे लागले. कारण पुढच्या ट्रिपला उशीर
झाला होत असल्याने २ बसेस जेवून पुढे निघाल्या आमची एक बस मागे राहिली. आमची बस
चार वाजता तिथून निघाली भर उन्हात ट्रेक पूर्ण केला आणि खाली दरीमध्ये खूप ऊन
असल्याने आणि वेळेअभावी फक्त १० मिनिटे थांबून लगेच ८३० फूट वर त्या १३८५ पायऱ्या आम्ही चढलो आणि लगेच घाटामध्ये
प्रवास केल्याने मला थोडा त्रास झाला आणि दुपारचे जेवलेले सगळे बाहेर आले पण
त्याला फक्त १० मिनिटे गेली असतील.काहींनी माझ्यामुळे
उशीर झाला त्यांचा गैरसमज दूर करण्यासाठी हे सांगत आहे की माझ्यामुळे कसलाही उशीर
झालेला नाही. मंदार सर आणि डॉ. नोवा मनापासून धन्यवाद . नोवा माझी पाठ चोळत उभी होती आणि मंदार सर पाणी
घेऊन उभे होते. या कौटुंबिक वातावरणामुळेच फोना
ग्रुप सोबत मला पाठविले जाते. थँक्स फोना टीम.
आमचा प्रवास
चालू होता संध्याकाळ होत आली होती लाल संधिप्रकाशाने आकाश लालसर झाले होते परंतु घनदाट जंगलामुळे ते सुंदर आकाश अधून मधून दिसत होते. अंधार
पडू लागला आता आम्हाला गोकर्ण बीचवर जाता येणार नाही हे समजून होतो आम्ही परंतु
त्याहून जोग फॉलच्या व्हॅलीत उतरून क्षणात ती व्हॅली चढण्याचा आनंद स्वर्ग सुखाहून
जास्त होता. त्यावेळी गणपती विसर्जनाची मिरवणूक निघाल्याने आम्हाला बाप्पानी दर्शन
दिले.
त्या मिरवणुकीमधील आमच्या पुढे गेलेल्या मेम्बर्सनी तिथल्या कलाकारांच्या
छान छब्या टिपून घेतल्या आहेत. पण मिरवणुकीमुळे
आम्हाला उशीर झाला हे मात्र खरे. आम्ही गोकर्ण महाबळेश्वरला पोहोचलो तेव्हा आमच्या
दुसऱ्या दोन बसेस त्या ठिकाणाहून निघाल्या होत्या.
x
गोकर्ण
म्हणजे गायीचा कान. कर्नाटकच्या उत्तरकन्नड जिल्ह्यातले दोन नद्यांच्या मिलनातून
कानासारखा आकार निर्माण झालेल्या ठिकाणी वसलेले गोकर्ण महाबळेश्वर हे हिंदू
धर्मियांचे पवित्र स्थळ म्हणून जसे प्रसिद्ध आहे तसेच येथल्या सुंदर
सम्रुद्रकिनार्‍यांसाठी पर्यटकांचेही आवडते स्थळ आहे. गोकर्णला गोव्यातून जसे जाता
येते तसे अन्य ठिकाणांहूनही जाता येते. एका बाजूला पश्चिम घाटाचा डोंगरी भाग व
दुसऱ्या बाजूला अरबी समुद्र यातून जाणारी गोकर्णची वाट पर्यटकांना अक्षरशः भुरळ
घालते.गोकर्णला पाहायचे ते महाबळेश्वर मंदिर आणि महागणपती मंदिर. मुख्य
रस्त्याच्या पश्चिम टोकाला असलेले महाबळेश्वर हे शिवमंदिर अतिशय सुंदर आणि भव्य
आहे. येथे शंकराचे आत्मलिंग किवा अमृतलिंग पिंडस्वरूपात आहे आणि गाईच्या कानाच्या
आकारात आत हे लिंग आहे. बाहेरून पाहताना याचे स्पष्ट दर्शन अवघड होते हे खरे पण या
मंदिरामागची कहाणी अतिशय सुंदर आहे.
असे
सांगितले जाते की रावण मोठा शिवभक्त होता. शंकराची आराधना करून कडक उपासना करून
त्याने शंकराला प्रसन्न करून घेतले. शंकर प्रसन्न झाले आणि त्यांनी रावणाला तुला
काय देऊ असे विचारले तेव्हा रावणाने शंकराला आत्मलिंग मागितले. आत्मलिंग
ज्याच्याजवळ त्याला मृत्यूचे, पराभवाचे भयच नाही. भोळ्या
सांबांनी आपले आत्मलिंग रावणाला दिले पण एक अट घातली की लंकेत पोहोचेपर्यंत हे
लिंग जमिनीवर टेकवायचे नाही. रावण आत्मलिंग तळहातावर घेऊन आकाशमार्गे लंकेकडे
निघाला. पण त्यामुळे देवलोक चिंतेत पडले. आता रावण अजिंक्य होणार. कांहीतरी करून
लिंग परत आणले पाहिजे. शेवटी गणपतीने हे आव्हान स्वीकारले. समुद्रकिनार्‍यांवर तो
गुराखी होऊन आला.रावणाच्या मार्गातच हे ठिकाण होते. दरम्यान रावणाला लघुशंका आली.
पण लिंग जमिनीवर ठेवायचे नाही आणि लिंग हातात असताना लघुशंका करणार कशी? त्याला मोठा प्रश्न पडला तोपर्यंत गुराखीरूपातला गणपती त्याला दिसला.
रावण
खाली उतरला आणि गुराख्याला थोड्यावेळासाठी लिंग सांभाळायला सांगितले तेव्हा गुराखी
म्हणाला तीन म्हणायच्या आत आला नाही तर मी हे लिंग येथेच ठेवून जाईन. रावणाने अट
मान्य करून तो लघुशंकेसाठी गेला. हे पाहताच गणपतीने तीन आकडे मोजले आणि लिग
गाईच्या कानात ठेवले. घाईघाईने परत येऊन रावणाने ते लिंग घ्यायचा प्रयत्न केला
तेव्हा गाय जमिनीत अदृष्य झाली पण तिचा कान रावणाच्या हातात आलो तो जमिनीत रूतला.
रावणाला तो बाहेर काढता आला नाही आणि शेवटी आत्मलिंग गाईच्या कानात तसेच राहिले.
तेथेच भव्य शिवमंदिर उभारले गेले. या मंदिराजवळच हुषारीने आत्मलिंग परत
मिळविणाऱ्या गणेशाचे महागणपती मंदिरही आहे. दरवर्षी हजारो भाविक या स्थानाला भेट
देत असतात. येथेच श्राद्धविधीही केले जातात
गोकर्णला
पाच बीच आहेत आणि डोंगरावरून पाहिले असता हाताची पाच बोटे पसरावीत तसे हे किनारे
दिसतात. सर्वात प्रमुख असलेला ॐ किनारा प्रेक्षणीय. हिंदू धर्मियात अतिशय पवित्र
मानले जाणारे ॐ चिन्हाच्या आकाराचा हा किनारा, निळाशार समुद्र डोळ्यांना पुरेपूर तृप्त करतात. येथे जाण्यासाठी चांगला
काळ म्हणजे आक्टोबर ते फेब्रुवारीचा.राहण्यासाठी अनेक लॉज आणि धर्मशाळा आहेत.
जेवणाखाण्याच्याही सोयी चांगल्या आहेत. तेव्हा एकदा गोकर्ण महाबळेश्वरला नक्की भेट
द्या.
आम्ही पटापट उतरून तेथील
शिव मंदिरात जाऊन दर्शन घेतले ते मंदिर ८ वाजताच बंद होते तिथे आम्हाला आरती
मिळाली. मला मात्र काही सुचेना झाले होते. थ्रोट इन्फेकशन वाढले होते बोलता येत
नव्हते. तिथे नारळ पाणी घेतले ते सुद्धा पिता आले नाही. उशीर होणार असल्याने
तिकडचे आम्ही जेवायला जाणारे हॉटेल आम्ही तिकडे पोहोचेपर्यंत बंद होणार याचा अंदाज
आल्यावर लगेच लीडर्सने दुसऱ्या ठिकाणी आमची जेवणाची सोय केली. आम्ही रात्री एका
ठिकाणी १०:३० वाजता जेवण केले. मी घसा शेकवण्यासाठी
गरम पाणी मागितले असता तिथल्या एका वेटरने मला मीठ आणि कडक पाणी लगेच आणून दिले
गुळण्या केल्यावर जरा बरे वाटले. त्या हॉटेल मध्ये
जेवण छानच होते.तितक्या रात्री पटपट ऑर्डर्स घेऊन आम्हाला जेवण दिले गेले. तिथे
मस्तानी आईस्क्रीम सारखा एक प्रकार होता त्याचे नाव गडबड होते. ते सर्वांना फारच
आवडले. बऱ्याच लोकांनी ते मागवून खाल्ले.
जेवण करून आम्ही रात्री
१२:१५ राहत्या हॉटेल वर पोहोचलॊ. खूप थकलो होतो. आमच्यात फोटो पाहण्याचे देखील
त्राण नव्हते. दुसऱ्या दिवशी आम्हाला पॅकअप करून निघालायचे असल्याने
मोठ्या कष्ठाने आम्ही जड अंत:करणाने आमच्या सॅक पॅक केल्या आणि रात्री १ ते २ वाजता पुन्हा सकाळी
उठण्याचा नंबर दुसऱ्याच्या नावी झटकून झोपी गेलो.
सकाळी ५:३० उठून पटापट
तयार होऊन दुसऱ्या दिवशीचा स्पॉट 'YANNA रॉक" पाहण्यासाठी आमच्या पूर्ण तयारीत होतो. फोना ब्यानर फोटो आणि आमच्या
बसच्या ड्राइवर भाऊसोबत सोबत ग्रुप फोटो काढून आणि आदल्या दिवशीच्याच इंद्रप्रस्थ
हॉटेल मध्ये सकाळचा नास्ता करून आम्ही YANNA रॉक" च्या वाटेला निघालो. आज मात्र
माझा घसा दुखत होता तरीही उत्साह तोच होता
त्यामुळे डॉ. रेश्मा,मनीषा,
निमा शुभांगी मॅम नोवा, शोभा मी, मंदार सर, राणे
सर, रोहित, सुमित म्हेत्रे, मिस्टर रणसिंग,डॉ. बाहेटी डॉ. राजेंद्र कुलकर्णी,
नवीन शिर्के, विंचु सर, विश्वासकाका आणि सगळेच यांची आमच्या गणेश बसमध्ये
आता मस्त टीम तयार झाली होती. आज सहलीचा शेवटचा दिवस आहे आज जास्त धमाल करू असे
ठरवून अंताक्षरी सुरु केली. शुभांगी मॅमने त्यांच्या
मधुर आवाजात सुंदर जुनी मराठी गाणी म्हंटली तसेच त्यांना विश्वास काकांनी छान सोबत
केली. राजेंद्र कुलकर्णी यांची तर जुनी हिंदी मराठी गाणी राणे सरांसारखीच तोंडपाठ
होती. क्या बात है एकाहून एक भारी गायक आज आम्हाला लाभले होते . आज विंचू सर आणि इतर सगळेच सुरात गात होते. उलट आम्हीच आमची गाणी बाजूला ठेवून त्यांची
गाणी ऐकली. आते राहो गाते राहो. "YANNA रॉक" इथून सुमारे ६५ कि. मी. वर
होते.आमच्या बसेस मागेपुढे होत होत्या त्यामुळे एका ठिकाणी थांबून पुन्हा बस
आल्यावर पुढचा प्रवास सुरु व्हायचा. थांबलो की फोटो सेशन झालेच म्हणून समजा.
पुन्हा तेच कारवारचे घनदाट हिरवेगार जंगल पार करत यांना रॉकचा
स्टॉप केव्हा आला समजलेच नाही. बसेस थांबून आम्ही खाली उतरून चालायला सुरु
केले.त्या कुमटाच्या जंगलात थंडगार हवा आणि झुळू झुळू
वाहणारे झऱ्याचे पाणी याचा सुंदर मिलाप झाला होता. सगळ्यांचे चेहरे ताजेतवाने
होते. आणि उत्साह त्याहून जास्त होता. "YANNA रॉक" चे सुमारे ३ कि. मी चे अंतर
कसे कापले ते आमचे आम्हालाच कळले नाही. यांना रॉक पाहिल्यावर निसर्गाचा अजून एक
अद्भुत, सुंदर चमत्कार पहावयास
मिळाला याची अनुभूती आली.
"YANNA रॉक" हे गाव कुमटा जंगलाच्या हद्दीत आहे.
कारवारच्या जंगलापासून ६० कि.मी अंतरावर आहे. "YANNA रॉक" म्हणजे नैसर्गिक ज्वालामुखी
बाहेर येऊन त्याचा मोठा खडक तयार झाला आहे आणि हा खडक अतिशय सुंदर आकारामध्ये तिथे
उभा आहे. शिवाय त्यात एक मोठी गुहा तयार झाली आहे. असे
दोन खडक तयार झाले आहे . एकल भैरवेश्वर शिखर म्हणतात
आणि एकाला मोहिनी शिखर म्हणतात. भैरवेश्वर शिखरांची उंची सुमारे १२० मीटर इतकी आहे
आणि मोहिनी शिखराची उंची ९० मीटर इतकी आहे. आम्ही काही जण तिचे पोहोचलॊ तेव्हा
दुपारचे बारा वाजले होते. तिथले असणारे पुजारी आम्हाला म्हणाले चपला सॉक्स काढून
गुहेत जाऊन या ते बंद होईल. अरे बापरे आमचे बाकीचे लोक तर अजून यायचे होते. जर ही
गुहा बंद झाली तर इतक्या दूर येऊन काय उपयोग होता. त्या जंगलात म्हणे जळवा खूप
आहेत असे ऐकले होते त्यामुळे मी घाबरून अंगात जॅकेट
घातले होते आणि बूट काढले पायातून पण त्या जळवांच्या
भीतीने सॉक्स काही पायातून काढले नाही आणि सुप्रिया शिल्पा मी आणि अजून ३ जण त्या
गुहेत जाऊ लागलो. गुहा अप्रतिम होती. इतकी उंचच उंच अवाढव्य आणि अप्रतिम गुहा मी
आतापर्यंत तरी पहिली नव्हती ती पहावयास मिळाली.
शंखनाद आणि घंटानादाचा आवाज येऊ
लागला. मी तर चक्रावूनच गेले. नेमका आवाज येतो कुठून हे समजेनाच. शेवटी "
YANNA रॉक"ची एक कि. मी. ची प्रदक्षिणा पूर्ण झाली मोहिनी
शिखर सुद्धा पाहिले तेव्हा समजले की तिथे कालभैरवाचे मंदिर आहे ते बंद होणार होते.
गुहा वैगेरे काही बंद होणार नव्हती. त्यामुळे आमच्या सगळ्या मेम्बर्सना निवांत
गुहेत जात आले आणि कालभैरवाला प्रदक्षिणा मारता आली.
मी त्या कालभैरवाच्या
मंदिरातून एक शंख वाजवून पाहिला मला तो थोडा तरी वाजवता आला आणि मगच मी तो शंख"YANNA रॉक" ची एक आठवण म्हणून विकत घेतला. निमा, नोवा, शोभा, विंचु
सर मात्र माझ्या पासून खूप दूर राहिले होते. आता आम्ही सुप्रिया, शिल्पा, पल्लवी,शुभांगी मॅम, विश्वास काका, निकाळजे सर, आणि अजून इतर लोक सोबत चालत होतो. स्मिता म्हणजे प्राणी पक्षी पाने फुले
यांचे फोटोज काढणारी तर आम्ही निसर्गासोबत माणसांचे फोटोज काढणारे सोबत चाललो होतो.
काहींना ते ३कि.मी. अंतर चढाव असल्याने चालण्यास त्रास होत होता त्यामुळे
फोना टीम ची एक बस २ कि. मी. आतापर्यंत आणली गेली त्यात ते सगळे बसून गेले. आदल्या
दिवशी आम्ही ट्रेकमुळे दमलेलो होतोच त्यामुळे आता आम्ही देखील जरा दमलोच होतो.
परंतु आम्हाला त्या बसेपर्यंत ३ कि.मी अंतर चालूनच जावे लागले. सगळे मेंबर्स
आल्यानंतर रेशमा,
प्रमिला यांच्याकडे घरून आणलेले बेसन
लाडू आणि बुंदीच्या लाडूने आमची थोडी भूक शमवली. आमच्या बस आता जेवणाची प्रतीक्षा
करत हुबळी रेल्वे स्टेशन कडे निघाल्या होत्या. ३
तासाचे जंगल पार करून आम्ही ४ च्या सुमारास एका ठिकाणी जेवणासाठी थांबलो. तिथे
जेवण केल्यावर त्या ठिकाणी शो केस मध्ये सेल साठी असलेल्या कर्नाटकी साड्या
घेण्याचा मोह मुलींना आवरला नाही.
