कड्याच्या गणपतीकडे जाणारी वाट इथून जाते. |
भिंगरी.
भिंगरी … भिंगरी ह्या माझ्या ब्लॉग मध्ये मी स्वतः ट्रेक दरम्यान केलेल्या सह्याद्री च्या भटकंती चे वर्णन असणार आहे. तसेच मी स्वतः केलेली फोटोग्राफी याचा आनंद घेता येईल. मी वाचलेल्या पुस्तकांचे परीक्षण असेल. कधी माझ्या मनाला पटणाऱ्या न पटणाऱ्या गोष्टींचा उल्लेख करावा वाटला तोही असेल. हसवणूक असेल. जसे जसे जे ओघाने लिहिता येईल ते ते लिहिले जाईल.…
Wednesday 28 August 2024
पेब किल्ला थरारक अनुभव
Friday 21 June 2024
स्वप्नांशी खेळणारा माणूस
Wednesday 14 February 2024
अग्निकर्म आणि विध्दकर्म संशोधन केंद्र
Monday 4 December 2023
हेअर कट
Tuesday 28 November 2023
रवळ्या जवळ्या ट्रेक
जवळ्याच्या गडमाथ्यावर तुटलेल्या अवस्थेत पायऱ्यांची वाट खडतर होती परंतु डोंगरयात्रा ( Dongaryatra Adventure Club) चे ट्रेकलिडर आणि त्या दिवसाचे ट्रेकगाईड Doctor भोजराज गायकवाड यांच्या सहाय्याने आणि ट्रेकर्सच्या सहायाने आम्ही बिनादोरानेच सर केली आणि गडमाथ्यावर पोहोचलो.
गडावर जाऊन सोबत नेलेले जेवण थेपला चटणी खाऊन गडमाथ्यावर एक फेरी टाकली. गडमाथ्यावर चार मोठी पाण्याची टाकी आहेत त्यातले पाणी पिण्यासाठी योग्य आणि स्वच्छ दिसले.
अखंड पाषाणात कोरलेल्या पायऱ्यांचा तो सुंदर जिना चढताना उतरताना कोथळी गडाच्या पाषाणात कोरलेल्या जिन्याची आठवण येते.जिना चढताना उजव्या हाताला एक शिलालेख कोरलेला आहे.
अगदीच इथे मुक्काम करायचा असेल तर पठारावरील या तीन घरामध्ये तीन चार माणसांची रहाण्याची सोय होते किंवा आपण आपला तंबू नेऊन तिथे राहू शकतो.
रवळ्या गडावर जाताना देखील तेथे रोप लावावा लागतो. सह्याद्रीतील फार एक्स्पर्ट ट्रेकर्स बिनादोरानेच जाऊ शकतात.
रवळ्या गडावर जाताना एक छोटा चिमणी क्लाइंब patch आहे त्याठिकाणी सर्वजण रोप न लावताच चढून गेले.सर्वांचे कौतुक.धन्यवाद Team Dongaryatra / डोंगरयात्रा
Manoj Vitthal Bhaleghare
Ravindra Shrirang Shedge
Pune Mumbai Trekers...
@jayuuPatil
28-11-2023
Friday 24 February 2023
"हिम्मत है तो आ गले लग जा"
"हिम्मत है तो आ गले लग जा"
@जयू
२३-०२-२०२३
मी व. पु. काळे यांचे एक वाक्य वाचले.माणसाच्या आयुष्यात अपार परिश्रमानंतर, सत्कर्माचं पुण्य पदरात घेवून,कुकर्माचे अनेक घणाघात सोसून येणारी शांत निद्रा म्हणजे म्रुत्यु होय. मृत्यूचे भय कधीही बाळगू नये.
आपण म्रुत्युला का घाबरतो?जे घडायचे ते घडते.जन्म म्रुत्युचा फेरा असाच असतो. जर म्रुत्युला हसत शांतपणे सामोरे गेलो तरच नविन जन्म मिळेल.प्रत्येक नवीन गोष्टींसाठी आपण सदैव तयार असायला हवे परंतु त्याचबरोबर आपण आयुष्यात सतत सावध राहून नव्याचं स्वागत करायचं मग तो म्रुत्यु का असेना. चांगल्या गोष्टी, चांगल्या आठवणी, चांगल्या व्यक्ती, चांगल्या संधी जशा आपल्याला हव्या असतात,तसंच वाट्याला आलेल्या वाईट गोष्टी,संकटं,वाईट प्रसंग,व्यक्तीनुरूप वाईट वागणूक, द्वेष, हेवा,मत्सर,राग,चिड,फसवणूक,अबोला,कटू आठवणी या सगळ्याचं देखील आपण स्वागत करून त्यादेखील स्मरणात ठेवल्या तर आपण आयुष्यात सावध राहून पुढील आयुष्यात होणाऱ्या चुका टाळू शकतो. प्रत्येक वळणावर आपल्याला बरेच अनुभव येतात,बरंच काही सहन करावं लागतं ज्याची आपल्याला यत्किंचितही कल्पना नसते असे प्रसंग आपल्या वाट्याला येतात.मग आपण सैरभैर होतो.सगळ्यांना नकळतपणे आपली मनातील गुपिते सांगत सुटतो. काही जण ते मनात ठेवतात.काही जण त्याचा फायदा घेऊन गैरवापर करतात,काहीजण गैरसमज करून घेतात,काहीजण आपल्यातली क्षमता ओळखून आपल्याला सोबत करतात,सपोर्ट करतात,काही आपला फायदा घेतात. आपण मग सैरभैर होऊन सगळ्यांचे ऐकत रहातो आणि मनाला पटेल न पटेल तेही करत रहातो. मन आणि आपलं भवितव्य दुसऱ्यांच्या हवाली करून वाहवत जातो. त्यापेक्षा आपणच आयुष्यात सावध राहून आपली सद्सद्विवेकबुद्धी जागी ठेवून,सावध राहून रोज मेडीटेशन,योगा, परमेश्वराने नामस्मरण, सत्कर्म करणे, कोणाविषयीही वाईट न बोलणे, वाईट न करणे, कोणी आपले वाईट केले तरी त्यापासून दूर जाऊन त्याला माफ करणे,सतत सकारात्मक बोलणे,वागणे,सतत नवनवीन गोष्टी चांगल्या गोष्टी शिकणे, सातत्याने सकारात्मक विचार व कृती करणे व इतरांना प्रेरणा देणे हे रोजच्या जीवनात रोजच्या जेवणाप्रमाणे एकदा तरी केलं की सगळं निभावून जातं. आपल्याला मानवजन्म देणारा परमेश्वर सतत आपल्या सोबत असतो.त्यामुळे त्या देवावर व आणि स्वतःवर विश्वास ठेवला की आपोआप सकारात्मक गोष्टी घडतात.परमेश्वराने दिलेले आपले आयुष्य हे खूप सुंदर आहे त्याच प्रमाणे ते क्षणभंगुरही आहे. आपण आज आहोत आणि उद्या नाही. हे नकारात्मक बोलणे नाही तर हे सत्य आहे. आयुष्यात पळवाट न अवलंबता सत्याला सामोरे गेले की परमेश्वर आपली कायम सोबत करतो. पुढच्या क्षणाला आपले काय होईल? हे आपल्याला आत्ता या क्षणी सांगता येत नाही तरीही आपण खूप सारी स्वप्न उराशी घेऊन ती पूर्ण करण्यासाठी अपार कष्ट करतो. मी स्वतःवर विश्वास ठेवून माझी स्वप्न पूर्ण करायला खूप मेहनत घेते. मी खूप मेहनती, कष्टाळू, अतरंगी आहे. सतत सातत्य ठेवणारी मी आहे. माझे हातपाय मोडले, वाकडे झाले,कोणी मला बांधून जरी ठेवले तरीही मी घरात बसून इतर काहीतरी नवीन प्रेरणादायी गोष्टी करत रहाते, काही कारणाने मी तीनचार महिने घराबाहेर पडू शकत नव्हते, मला चालता येत नव्हते, पायावर उभे रहाता येत नव्हते तरीही मी त्यातून परमेश्वरकृपेने बाहेर पडून हळूहळू चालू लागले. घरबसल्या शांत राहणे, मेडिटेशन करणे, आरोग्य सांभाळणे, योगासने करणे, प्राणायाम करणे असं सगळं जमेल तसं चालू ठेवले. टाईमपास म्हणून कोरोनामध्ये चालू केलेले माझे you tube channel थोडे ऍक्टिव्ह केले अपार मेहनत घेऊन चॅनेलचे subscribers वाढवण्याचा प्रयत्न केला. 😅💃काही नवनवीन गोष्टी शिकले त्या प्रत्यक्ष भेटाल तेव्हा बघालच. बाईक शिकताना मी जोरदार आपटले तरीही फूटगियरवली गाडी शिकणारच हे एकदा मनाशी ठरवलं की गाडी आलीच म्हणून समजा. बुलेट, रॉयल एन्फिल्ड एका दमात चालवली आणि जमली देखील.💃😍 आपल्या आयुष्यात अनेक चांगले वाईट प्रसंग येतात. त्यात चांगले प्रसंग मनाला समाधान,आनंद देतात डोकं शांत ठेवतात आणि वाईट प्रसंग आयुष्यात खूप मोठा धडा शिकवतात. मी तर म्हणते आपण वाईट प्रसंगातूनच आपल्या आयुष्याच गणित सोडवायला शिकतो.
आयुष्याची स्वप्न पूर्ण करताना आपण कधी वाहवत जातो, कधी फक्त स्वतःपुरता विचार करतो. मला हे करायचं आहे, मला ते करायचं आहे. कधी आपल्याकडे पैसे असतात, कधी पैसे नसतात तर वेळ असते, कधी पैसाही असतो पण वेळ नसतो, कधी पैसे नसताट पण माणसे सोबत असतात, कधी आपण एकटे असतो, कधी माणसे आजूबाजूला असून आपण एकटे असतो. परंतु आपण जेव्हा एकटे असतो तेव्हा जास्त चांगला आणि स्वतंत्र विचार करू शकतो. परंतु संसार असेल, मुलं असतील आणि आपली त्यांच्याशी मनापासून नाळ जोडलेली असेल तर आपल्याला एकटे रहाणे म्हणावे तेवढे सोपे नसते कारण खूप साऱ्या जाबदाऱ्या असतात. अनेक नाती असतात ती आपण दूर ठेवू शकतो परंतु मी जन्म दिलेली मुलं ही माझी जबादारी आहे. माझी स्वप्नं ही जबाबदारीपेक्षा मोठी नाहीयेत हे स्वतःला समजवायला लागते.आयुष्यात जवाबदारी पार पाडता-पाडता माणूस स्वप्न पूर्ण करू शकतो. आयुष्यातील स्वप्न पूर्ण करता करता अनेक अडचणी येतात. आयुष्यात काहीही सहज मिळत नाही.सगळी नातीगोती, संसार,स्वतःची तब्बेत,सगळ्यांची मने,घरचे सगळे मॅनेजमेंट,विरोध हे सगळे पत्करून वेळ प्रसंगी सगळं काही काळ सोडून स्वप्नांच्या मागे धावावे लागते. आपल्याजवळ कधी पैसे असतात, कधी एखाददुसरी व्यक्ती सोबत असते, कधी सोबत प्रेम असते, कधी एखादा चकवा असतो,कधी नियतीच्या चक्रात अडकतो आपण. जेव्हा अडकतो तेव्हा मात्र आपण फक्त एकटे असतो. तेव्हा ना आईवडील, ना भाऊबहीण, ना मित्रमैत्रिणी कोणी नसते. कोणी आपल्यासोबत असतेच असे नाही. तेव्हा एकट्याने शांत राहून विचार केला, मन एकाग्र करून शांत डोक्याने विचार करून काही गोष्टींचा त्याग केला की आपले आपल्यालाच कळते आपण मानव जन्मात केलेल्या चुका ह्या इथे पृथ्वीवरच भोगाव्या लागतात. चुकीला माफी नाही चूक ही चूकच असते. जेव्हा आपण शंभरवेळा बरोबर असतो, योग्य असतो, समाजाच्या नियमांना धरून वागत असतो तेव्हा मात्र आपली कोणी पाठ थोपटायला येत नाही किंवा शाबासकी द्यायला येत नाही. पण एकदा का आपण चुका करू लागलो की आपल्याला खूप गोष्टींचा सामना एकट्याने करावा लागतो. मन खंबीर, एकाग्र, शांत राहून हे सर्व सहन करून, सकारात्मक विचार करून पुन्हा एकदा नव्याने आयुष्य जगायला सुरुवात करतो. नव्याने आयुष्य सुरु करताना जुन्या चुका न करण्याची स्वतःशी एकदा शपथ घेतली की आपले कोणीही वाकडे करू शकत नाही. सगळ्यांनी लाथाडले तरी स्वतःशी प्रामाणिक रहायचे आणि खरे सत्याने वागायचे, तसेच आपले नॉर्मल आयुष्य जगणे चालू करायचे परंतु स्वप्नपूर्ती कधीच थांबवायची नाही. जर एकदादोनदा आपण गाडीवरून पडलो जोरदार मार लागला तरी पुन्हा गाडी शिकायचीच असे जेव्हा आपण स्वतःशी ठरवतो तसंच ठरवले तर आपण आपल्या आयुष्याची गाडी सकारात्मकतेने चालवू शकतो. हे सगळं करताना माणसाला प्रेम, माया, साथ, सोबत हवी असते.ती मिळते देखील परंतु ती कायम टिकेलच असे अज्जीबात नाही. आपण जन्माला आलोय एकटे, जाणार एकटे मग आपली स्वप्न पूर्ण करायला कोणाच्या सोबतीची अपेक्षा का करतो आपण? ज्यांना सोबत राहायचे ते कसेही सोबत रहातात. ज्यांना सोबत सोडायला निमित्त हवे ते आपल्या आयुष्यातून पळवाट काढतात. दुसरे सोबती शोधतात. माझ्याशी जो मैत्री करतो आणि टिकवतो तोच जो मला पूर्णपणे ओळखतो. काही जण त्यांना वेळ दिला नाही म्हणून निघून जातात, काही जण आपल्याकडे फक्त पैसे असले तरच सोबत असतात. काही गैरसमज करून घेतात. काही जण आपल्याला समजून घेऊन शांतपणे कायम आपल्या सोबत असतात. काही समोर असून बोलत नाहीत, काही दूर सातासमुद्रापलीकडे राहून सोबत करतात आपल्याला नवनवीन गोष्टी शिकवतात आणि आयुष्यात खूप काही शिकवून जातात. आपण कोणाचे बोलणे, वागणे, चिडणे, फार मनावर घ्यायचे नाही. प्रत्येकाचे बोलणे, म्हणणे मनावर घेतले तर मला वेड लागेल. 😅हे वेड लागण्यापेक्षा मला माझ्या स्वप्नपूर्तीचे वेड लागलेले आवडेल. त्यातच मी माझे आयुष्य पणाला लावेन. आयुष्य एकेकदा अशा खडतर वळणावर येऊन थांबते की पृथ्वी थांबल्यासारखी वाटते. ना आपण चालू शकत, ना कोणाशी बोलू शकत, ना कुठे बाहेर जाऊ शकत, ना ट्रेक करू शकत,ना लिहिणारे हात काही लिहू शकत. पण आपण शांत राहून मन एकाग्र करू शकतो, देवाचे नामस्मरण करू शकतो. कारण कोणी आपल्या सोबत नसले तरी परमेश्वर कायम आपल्या सोबत असतो, तोच जन्म देणारा, तोच अडचणी देणारा, तोच संकटे देणारा आणि तोच संकटातून बाहेर काढणारा. त्याचा धावा करायला मंदिरातच गेले पाहिजे असे काही नाही. फक्त शांत बसा आणि देवाचे नामस्मरण करा. जर आपण खरे वागत असू, आपली कर्म चांगली असतील तर आपण अडकलेल्या चकव्यातून, चक्रातून बाहेर पडण्यासाठी आपल्याला तोच परमेश्वर मार्ग दाखवतो. फक्त आपण खऱ्याची कास धरली तरच आणि सत्याने वागलो तरच. देव एकदोन माणसे अशी देतो जी आपल्याला मार्ग दाखवतात. तो चांगला मार्ग अवलंबणे आपल्या मनावर असते. मन शांत एकाग्र असेल तर हे कार्य आपण सहज करू शकतो. मी वेड्या जातकुळीच्या माणसात मोडते. 😅😃 मी भटकंती करणारी व्यक्ती आहे. मला एका जागेवर बसून करमत नाही, जमत नाही. परंतु खूप शांत राहिले की आपोआप मन एकाग्र होते आणि आपण सकारात्मक विचार करायला लागतो. काय चूक, काय बरोबर हे आपल्याला कळायला लागते. परंतु म्हणून काय घडलेल्या घटना आपण पटकन विसरत नाही. या आधी मला ज्यांनी ज्यांनी त्रास दिलाय त्या सर्व मानवजातीचा बदल घेणारी मी या वर्षीपासून मला अनावधानाने दुखावलेल्या,मला त्रास दिलेल्या सर्व मित्रमैत्रिणींना मी माफ करतेय. मन शांत असले की बदला, राग, द्वेष, मत्सर, हेवा असा विचारही मनात येत नाही. तो परमेश्वर मला आणि सर्वांना बघत असतो आणि सर्व न्याय करत असतो. प्रत्येकाच्या चांगल्या वाईट कर्माची फळे तो आपल्याला इथे जमिनीवरच देतो. आपण आपलं कर्म चांगलं ठेऊन त्या परमेश्वरावर विश्वास ठेवला तरच हे शक्य होते, हा माझा स्वतःचा अनुभव आहे. मला ते देव देव मंदिरात जाणे अजिबात आवडत नाही,पटत नाही. कारण देव हा चराचरात आणि त्याचे अस्तित्व मानणाऱ्याच्या मनामनात आहे. देव प्राणीमात्रात आहे,देव गरीबात आहे, देव श्रीमंतात आहे, देव ज्याला गरज आहे त्याच्या सदैव पाठीशी आहे.गेल्या काही महिन्यांत मला कुठे जाता येत नव्हते म्हणून मी जवळपासच्या काही मंदिरांना भेटी दिल्या. काहींच्या अंगी कला असते, व्यक्ती चांगली असते, सुंदर असते, परंतु प्रत्येकात काहीतरी दोषही असतातच. त्यामुळे पूर्णपणे निर्दोष, सर्वगुणसंपन्न व्यक्ती या पृथ्वीवर शोधत बसलो तर वेड लागेल. त्यापेक्षा आपण आपल्यालाच कणखर, तटस्थ,खंबीर बनवा, आपल्यात असा बदल घडवा की आपणच आपल्या जीवनाचा शिल्पकार आहोत अशा तत्वावर चाललो तर आपण उत्तम आयुष्य जगू आणि इतरांचीही प्रेरणा बनू. आपण एखाद्यासाठी काही चांगली गोष्ट केली तर आपण ती बोलून दाखवू नये. चांगले करा आणि सोडून द्या. आपण कोणासाठी चांगले केले तर ते कुठून ना कुठून आपल्यापर्यंत पोहोचतेच. कधीतरी आपल्यासाठी कोणीतरी चांगले करते. आपण ज्यांना मित्र मानतो ते आपल्याला त्यांची सगळी गुपिते सांगतीलच अशी अपेक्षा आपण कधीच करू नये. जर एखादं गुपित किंवा एखादी गोष्ट त्याने आपल्याला न सांगण्याचे काही कारण असू शकेल. मी तर आडपडदा न ठेवता समोरच्याला सगळं मनातलं सांगून टाकते. अर्थात समोरच्यावर माझा विश्वास असेल आणि समोरचा त्या लायक असेल तरच. बरेचदा आपल्याला काही गोष्टी, काही व्यक्ती कायमच्या सोडाव्या लागतात. त्यामागे अनेक करणे असतात. त्या व्यक्तीपासून आपल्याला त्रास होऊ नये, कधी त्या व्यक्तीला आपल्यापासून त्रास होऊ नये असेही असू शकते. कारण भविष्यात काय वाढलेले असेल हे आपल्याला माहित नाही. सगळ्यात प्रिय हवीहवीशी वाटणारी व्यक्ती आपल्याशी कालांतराने बोलेल किंवा नाही हे आपण आज सांगू शकत नाही. आपली लाडकी व्यक्ती आपल्याला पुन्हा दिसेल की नाही हेदेखील आपल्याला माहित नसते. म्हातारपणी हे करू ते करू असे सांगणारे अचानक बोलेनासे होतात आणि ज्यांची अपेक्षा देखील नसते ते आपली वेळोवेळी सोबत करतात न सांगता आपली विचारपूस करतात. काही आपल्यावर मनापासून प्रेम करतात काही निरपेक्ष प्रेम करतात.
व. पु. काळे म्हणतात की वासनेविना प्रेम असेल तर ते नशिबानेच मिळते.त्याची अनुभूती माणसाने एकदातरी घ्यावीच ही गोष्ट अगदी खरी आहे. पण म्हणून जिथे वासना असते तिथे प्रेम नसते असे बिलकुल नाही. प्रेमाच्या मैत्रीच्या व्याख्या प्रत्येक व्यक्तिपरत्वे बदलतात. मी म्हणते इतरांकडून कसलीही अपेक्षा न करता माणसाने स्वतःवर प्रेम करावे स्वतःला वेळ द्यावा, स्वतःला घडवावे स्वतःची कला जोपासावी. एखादी गोष्ट आवडत असेल ती मनापासून करावी. आपल्याला आवडत असलेली गोष्ट इतरांना आवडेलच असे नाही. परंतु आपल्याला आवडते म्हणून आपण ती करावी. प्रत्येक वळणावर आपल्याला अनेक व्यक्ती भेटतात. काहींना आपण कमी वेळात ओळखायला लागतो त्यांच्यावर विश्वास ठेवतो,जन्मोजन्माचे नाते असल्यासारखे वागतो परंतु समोरचा तसाच असेल असे काही नाही. समोरची व्यक्ती कामात व्यस्त असू शकते, कधी कामात व्यस्त असल्यासारखे भासवु शकते. समोरच्या व्यक्तीच्या आयुष्यात काही अडचणी असू शकतात. आपण उगाच मनात अनेक गैरसमज करून समोरच्या व्यक्तीचे मनातल्या मनात मूल्यमापन करतो. कशाला हा सर्व आटापिटा?? त्यापेक्षा कोणाकडून काही अपेक्षा न ठेवता, कोणाचा कोणत्याही गोष्टीसाठी बदला घेण्याची भावना न ठेवता निरपेक्षपणे जगलो की जगणे सहज आणि शांत होते. समोरच्या व्यक्तीला ओळखून, सतत सावध राहून आपण आपले आयुष्य साधेपणाने शांतपणे आपल्या मस्तीत व्यस्त राहणे मी पसंद करते. दुसरा व्यक्ती आपल्याला हे शिकवेल ते शिकवेल याची वाट न पाहता आपले आपण रोज नवनवीन गोष्टी शिकत रहाणे मी पसंद करते. मला ही व्यक्ती आवडते म्हणून ती मला मिळालीच पाहिजे असा अट्टाहास नको . मृगजळाच्या मागे कधीही धावू नये. आपल्याजवळ जे आहे ते जपायला आपल्याला जमले पाहिजे. आपली कला वुद्धीगंत करायची असेल तर रोज मेहनत करू, रोज नवनवीन गोष्टी शिकू, रोज एक छोटे पण चांगले सकारात्मक काम करू, कोणालाही वाईट न बोलता आपल्याला अनावधानाने कोणी दुखावले असेल कोणी आपले वाईट केले असेल तरीही कोणाचाही बदला न घेता सर्व गोष्टी परमेश्वरावर, नियतीवर सोडून आपण आपले शांत समाधानी आयुष्य जगणे हेच सध्या मला समजते. कोणाच्याही आयुष्यात ढवळाढवळ न करणे, कोणालाही विनाकारण नावे न ठेवणे, सतत सकारात्मक विचार करणे हेच मी सध्या करते. आयुष्याची उलथापालथ झाली की ओहोटी आल्याप्रमाणे मन आणि डोकं शांत ठेवायला जमले की आयुष्यात पुन्हा आपण दुसऱ्याच्या आयुष्यात ढवळाढवळ करायचा गुन्हा करत नाही आणि येणाऱ्या मृत्युकडेदेखील आपण सकारात्मकतेने पाहू लागतो आणि हसतहसत मृत्यूलाही म्हणतो,"हिम्मत है तो आ गले लग जा"
-@जयु
२३-०२-२०२३